Na de ongewenste, verlengde zomerstop in het GCC-racecircus stond afgelopen weekend voor ons de Sparkassen Giro in Bochum op het programma: Een korte, maar niet te onderschatten, snelle race.
Nadat zaterdag voor mij een spontane werkdag op de agenda stond, vertrok ik samen met Thomas in de late namiddag naar de metropool Ruhr. Om 18.00 uur stond er met het team een korte toer over het circuit op het programma, dus na inchecken en uitgebreide begroeting direct naar de motor. en de doelcurve enzovoort ontwikkelen tactieken.
Tijdens het gezamenlijke diner werd de ernst van het wielrennen vergeten en genoten we van de gemeenschappelijke sfeer in de avondzon.
De volgende dag zou vroeg beginnen - de race zou om 9.00 uur beginnen, dus het was tijd om om 6.00 uur op te staan en te ontbijten. Hier hebben we weer samen gewerkt aan onze tactiek voor de race.
Een uur voor het startschot gingen we richting het centrum van Bochum tot stipt om 9.00 uur de ongeveer 500 deelnemers op het 13 km lange circuit werden gestuurd.
Het veld was vanaf het begin snel en er waren constant aanvallen van de andere teams. In de 4e ronde hebben we echter direct na de start- en finishlijn het tempo opgevoerd, waardoor het veld uitgestrekt was. Helaas lukte het ons niet om het deelnemersveld op deze manier terug te dringen, maar Stefan en Christian hadden nu vrij spel en konden in een ontsnappingsgroep proberen de wedstrijd te beslissen. Ondanks grote inspanningen van onze kant wist het peloton de achterstand weer in te halen - de andere ploegen hebben knap werk geleverd om het gat weer te dichten. Na deze fase van de race was het duidelijk dat er waarschijnlijk een massasprint zou komen en dus werd de tactiek spontaan aangepast. Helaas zijn we onze helper Thomas kwijtgeraakt, die helaas beide banden lekte in een kuil.Nu was het aan onze sterke veteranen Manfred en Bernd om het veld gesloten te houden.
Alex en Stefan brachten ons sprinters uiteindelijk in een optimale uitgangspositie voor de eindsprint op de laatste twee kilometer. Nu was het aan mij: als een van de eerste drie coureurs over de finish rijden. Nog voor deze bocht was er een soort beslissende sprint voor een plek op het podium. Midden in het hectische deelnemersveld lukte het me om als tweede om de gevaarlijke laatste bocht te rijden en de eindsprint werd geopend! Een blik over mijn schouder vertelde me dat ik vlak voor de finish onverwachts aan de leiding lag. De vreugde was des te groter omdat ik meer gejuich van mijn teamgenoten hoorde na de oversteek.
We zijn blij met de waarschijnlijk unieke topklasseringen van het hele team, met in totaal 5 coureurs stonden we in de top 10! De sfeer tijdens de korte maar geslaagde prijsuitreiking was uitbundig en dus gingen we allemaal naar huis na een welverdiende ijscoupe.
We kijken nu al uit naar het volgende stadscircuit in Dresden en we kijken met veel motivatie uit naar de laatste drie races in de GCC van dit jaar.
Proficiat aan mijn oude wielervriend Paul Sicking met zijn welverdiende gele trui in de GCC.
Tot dan
Euer Daniël