Winnaars worden gemaakt in de winter - het voorseizoen is essentieel voor een goed seizoen, dat is niets nieuws. Na het eerste jaar van de Enduro World Series kun je de endurogemeenschap letterlijk zien groeien. Als goede endurorijder kun je nu van je sport leven en de winter doorprikken met een aantal trainingen. Naast de pure atletische en basistraining speelt de rijtechniek een doorslaggevende rol. Met Petrik Brückner begeleidden we de momenteel snelste Duitse enduropiloot naar zijn eerste trainingskamp in Finale Ligure.
Finale Ligure is niet langer een onbekende plek op de endurokaart. Een paar jaar geleden legde de Superenduro-serie de basis voor de discipline en gaf deze op een toonaangevende manier vorm. Maar wat Finale zo bijzonder maakt, zijn de vele technisch veeleisende trails en het overwegend goede weer.
“Het is gewoon een enduro-mekka en de omstandigheden zijn perfect om je voor te bereiden op het nieuwe seizoen. De focus van het eerste trainingskamp lag vooral op de nieuwe fiets, ik moest eerst de Slide leren kennen en uitproberen. Finale is daar de perfecte plek voor.”
Begin februari vertrokken we richting de Middellandse Zee. Hoewel we een zeer zachte winter hebben gehad en je elk moment op de fiets kon stappen, wilden we graag ontsnappen aan de dagelijkse sleur.
Het weer was ons echter niet gunstig gezind. De Zwitserse bergen waren bedekt met metershoge sneeuw en zelfs toen we de Italiaanse grens over waren, kwam de zon waar we op gehoopt hadden niet. Dit deed echter niets af aan de sfeer. We hadden tenslotte onze kleding voorbereid op regenachtige dagen, voor het geval dat. Na bijna tien uur in de auto te hebben gezeten, bereikten we onze accommodatie. Direct in de finale moeten de Residentie Adelaide ons basiskamp en startpunt zijn voor uitgebreide tochten. De eerste reis was echter naar het strand.
Het doel van het trainingskamp was gewoon zoveel mogelijk fietsen. Voor Petrik was het ook een kwestie van de juiste opstelling vinden. Dankzij de nieuwe motorsponsor Radon rijdt hij voor het eerst in zijn carrière op een carbon enduro.
De wintertraining moet zijn vruchten afwerpen. De eerste rit bracht ons naar Bric Gettina, een zeer populaire berg die een beetje landinwaarts ligt en talloze golvende paden heeft. Al bij de eerste bergop reed Petrik weg. Bijna 800 hoogtemeters achter elkaar eisten hun tol, althans voor mij. Aangekomen bij de trailhead, legde Petrik zijn ketting met de goede kant naar buiten. Het is opmerkelijk om na zo'n lange klim met volle concentratie en druk op de pedalen veeleisende trails te kunnen rijden. Maar dat is precies wat een goede enduro-rijder maakt.
Met de eerste trail in de benen durfden we eindelijk de routes van de Enduro World Series (EWS) aan, die tot de absolute crème de la crème van het Europese enduronetwerk behoren. Als beste Duitser wist Petrik hier vorig jaar de 33e plaats te pakken en was hij slechts een minuut verwijderd van de top 10. Hij kent de paden nu vrij goed en kon ons de ene of de andere spannende lijn laten zien. Vooral het grote steenveld, dat vorig jaar een legendarische reputatie kreeg, liet ruimte voor variaties. Terwijl Petrik zijn motor gewoon liet lopen en er meteen in sprong, zocht de rest van onze groep in eerste instantie naar lijnen die wat makkelijker te rijden waren.
Het gemeenschapsgevoel is een van de leukste aspecten van Enduro. “Het is nog steeds het coolste om een grote lus te doen met je vrienden. De transfers zijn meestal hilarisch, maar zodra hij op pad gaat, gaat hij vol gas." En zo hoort het ook de komende dagen. De tochten werden langer en we zaten bijna vier uur per dag in het zadel. Het was niet ongebruikelijk dat Petrik daarna nog eens maar liefst 500 hoogtemeters klom.
"Het is fascinerend om te zien hoe hij zich heeft ontwikkeld. Je kent hem van vroeger, uit onze begintijd, en nu verdient hij zijn brood door te fietsen en zijn droom waar te maken. Ik weet niet of ik mezelf zou kunnen motiveren om elke dag vier tot vijf uur te fietsen om mijn sessies te doen", zegt Petriks trainingspartner Frank Hedwig uit Ilmenau over de ontwikkeling van de Thüringer.
Tegen het einde van ons trainingskamp durfde de zon eindelijk door de wolken te breken. Tijd om foto's te maken en te genieten van de afwisseling. We reden naar Varigotti om hier de trails te doen steen. Het uitzicht op de Middellandse Zee droeg bij aan onze stemming. We sloten de dag af met een koel biertje op het strand en een heerlijke Italiaanse pizza.
De zon kon deze stemming echter niet echt met ons delen. Al na een dag weer afscheid genomen. In de stromende regen reden we naar de top van Bric Gettina. 1300 hoogtemeters in één keer klonk gewoon te verleidelijk. Het pad begint met een vervaagd bospad en wordt van bocht naar bocht technischer, maar verliest zijn flow niet. Overal staan kleine kickers waarmee je kunt aftrekken en veel lucht onder je wielen krijgt. Ook al waren onze broeken en schoenen na een paar minuten tot op de laatste vierkante millimeter doorweekt, we hadden veel plezier.
We gebruikten de laatste dag op de Middellandse Zee om te verkennen. Als onderdeel van het kamp hadden we herhaaldelijk nieuwe ingangen gezien van voor ons onbekende paden. We wilden deze aan het eind nader bekijken - Enduro. In Varigotti werden we beloond voor onze avontuurlijke geest en vonden we een heel snel, vloeiend pad.
“Dat is precies waar Enduro om draait. Je verkent nieuwe gebieden en nieuwe paden op je fiets en geniet van de tijd met je vrienden. Dat is de essentie van mountainbiken.”