Op zondag had TEAM GREEN'N FIT de tweede wedstrijd van de Duitse Cycling Cup (GCC) van het seizoen, de Tour d'Energie. Al met al had het team niet beter kunnen lopen: overwinning op de vitesse voor zowel dames als heren en overwinning op de dames op de fond, inclusief gele trui voor leider in het algemeen klassement Manuela Freund. Uit de persoonlijke wedstrijdverslagen blijkt dat in het wielrennen niet altijd alles even vlekkeloos verloopt. Deze week door Marion Wittler op de fond en Cosima Henrichs op de korte ronde.
Zondag stond de tweede wielerwedstrijd van de GCC 2014 op het programma: 100 kilometer in Göttingen inclusief enkele hoogtemeters. Als groentje in de wielersport was mijn grootste zorg bij de start in Göttingen niet de Hohe Hagen, maar erdoorheen komen zonder te vallen. Ik geef toe wanneer geleerd Als triatleet moet ik me nog ontwikkelen op het gebied van technisch en tactisch rijden. Ik stond dus aan de start met een hartslag van 200 en hoopte de eerste kilometers goed af te leggen. Hoewel de geneutraliseerde start in het begin tot snelheidsverlaging leidde, werd het rijden er mijns inziens niet makkelijker op. Op een gegeven moment heette het vuur en mocht er getrapt worden. Vanaf het begin merkte ik dat de hoge luchtvochtigheid me echt parten speelde en dat ik moeite had met ademhalen – hijgen was niet langer een uitdrukking van mijn pogingen om zuurstof in mijn lichaam te pompen. Ok, naast de vochtigheid was de snelheid misschien een beetje de schuld, wat niet helemaal overeenkwam met mijn GA1-bereik.
Toen we het bord kregen Nog 70 kilometer te gaan gebeurde, voelde het eigenlijk ook zo na 70 kilometer – maar nadat er al 70 gereden was. Wanneer het begon te regenen - ik heb geen idee. Voor mij maakte het ook niet uit, want er waren geen kasseistroken zoals in Keulen te verwachten en ik voel me vrij veilig op de afdalingen, zelfs als het nat is. Dus het was toen tandenknarsen en het ding erdoorheen trekken. Ik was blij dat het nog genoeg was voor de 8e plaats in het vrouwenklassement - het was een zware strijd voor mij vandaag.
We moesten toen niet alleen Manuela's verjaardag op de fond vieren, maar ook de eindzege die ze behaalde, het sprintklassement dat ze won en de leiding in het GCC: hopelijk ben ik niets vergeten.
“Fietsen is vallen en weer opstaan”, zoals Walter Godefroot het ooit uitdrukte, en het kan op de een of andere manier ook op mij van toepassing zijn. Voor mij werd de vlucht op de snelheid niet met veel succes bekroond. Maar daarover later meer.
Op zaterdagavond vertrok ik met Andreas in de teamauto naar Göttingen. Daar overnachtten we in een sporthal, die de organisator ons gratis ter beschikking stelde. Na een korte nacht gingen we ontbijten en de startpapieren uitdelen. We hebben de fietsen uitgeladen en in elkaar gezet, het racenummer op het stuur en de trui bevestigd en omgewisseld. Aangezien de temperaturen nog vrij laag waren, kregen de pootjes een flinke dosis stookolie.
Bij het opwarmen begon mijn persoonlijke horrordag. Zelfs met het beste materiaal kan het gebeuren dat dingen niet lukken. Ik vond het moeilijk schakelen van het grote naar het kleine blad en de versnellingen schakelden ook niet goed en sprongen rond. Helaas was het 20 minuten voor aanvang niet meer mogelijk om het probleem te verhelpen. Dus sta in de startblokken en doe je best. Na 3 kilometer wist ik al dat de kans op een goede plaatsing vervlogen was. Op de eerste lange klim moest ik het veld en alles erachter laten gaan. De enige tandwielen op wielen waren de kleinste en de twee grootste. Met het terrein heb ik geen andere keuze dan in de kleinste te rijden.
Aangekomen bij Hohen Hagen keek ik natuurlijk uit naar de afdaling. Daar was het voor mij belangrijk om er zoveel mogelijk tijd uit te halen, want ik ben niet de slechtste in de afdaling. De wegen waren echter behoorlijk nat en vol vuil. Voorzichtigheid was dus geboden. Daarna was het gewoon vol gas. Nu waren de grote tandwielen mobiel. Mijn hoofd uitzetten was echter niet de slimste beslissing, want met de hoge snelheid en natte wegen was het slechts een kwestie van tijd voordat mijn achterwiel eraf ging in een bocht. En zo gebeurde het. Ik stapte meteen van de fiets en fietste verder. Helaas was de lucht op. Toch heb ik het afgemaakt en dat was wat voor mij telde.
Daarna keken we met het hele team naar de prijsuitreikingen van de twee afstanden. De stemming zat er goed in want de race was voor velen van ons zeer geslaagd. Nu is het tijd voor mij om de race af te vinken en met hernieuwde energie te beginnen op 11 mei in Leipzig.