Een dagboek leeft van avonturen, indrukken en ervaringen – de goede maar ook de minder goede. Alleen de mooie momenten voor eeuwig vastleggen zal Streven naar dagboeken niet eerlijk. Het atletenleven van het Canyon Factory Enduro Team zit vol ups en downs die we met je willen delen. We zouden hier dus zonder uitzondering kunnen schrijven over de schitterende paden in Chili, maar in dit bericht willen we ook de tegenslagen dichterbij brengen.
Onze reis naar Chili was in veel opzichten een reis naar het onbekende. Naast de logistieke oneffenheden waren we vooral verrast door de ongelooflijk dynamische mountainbikescene. Enduro wordt in Chili met toewijding beleefd - daar zouden veel Europese landen een les uit kunnen leren. Het Zuid-Amerikaanse land verdiende het absoluut om gastheer te zijn van de openingsronde van de Enduro World Series (EWS) 2014.
Om het meeste uit onze tijd in Chili te halen, kwamen we aan met een grotere bemanning dan normaal. De voorbereidingstijd voor de eerste EWS-race was volledig gepland met trainingen, film- en fotoshoots. U kunt zich verheugen op de video's en foto's. Nadat de schoten in het blik zaten, begonnen we aan de opwarmrace Montenbaik Enduro 2014 in La Parva voor de eerste uitwisseling van slagen met de scène. Ook de concurrentie had de afgelopen maanden niet in winterslaap gezeten. Fabien Barel pakte de vijfde plaats en Ines Thoma haalde zelfs het podium als derde.
Ludo May, onze Zwitserse nieuwkomer, was na de wedstrijd nog enthousiaster over het seizoen: “De reis naar Chili is de eerste met mijn nieuwe team. Het is geweldig om de CFET-crew met manager en monteurs aan mijn zijde te hebben. Ik voel me onderdeel van een grote familie! Helaas remde een klein mankement me af tijdens de wedstrijd in La Parva, maar ik heb toch een aantal mooie etappes kunnen rijden. Dat geeft me veel vertrouwen voor de Enduro World Series.” Na zijn debuut in de Antigrip land we reisden zelfverzekerd vijf uur naar het zuiden naar Nevados de Chillan voor de langverwachte start van het EWS. Donderdag en vrijdag stonden er trainingsdagen op het programma. In het weekend stonden ons twee racedagen te wachten, elk met drie speciale etappes. We waren dus volledig benut.
"Ik voel me onderdeel van een grote familie!"
Ines beschrijft haar opwinding voor de eerste EWS-race als volgt: “Ik denk dat iedereen een beetje zenuwachtig is. Op de een of andere manier weet je niet echt wat er gaat komen - hoewel je al 1000 races hebt gereden. Het is nog steeds iets anders om hier te zijn. De routes zijn helemaal geweldig, het weer is perfect en daarom kijk ik er naar uit!”
De eerste etappe liet al zien dat niet alleen de topfavorieten maar ook een aantal nieuwkomers dit jaar te verwachten zijn. Toen Fabien echter over de finish kwam, hield iedereen even op adem. Wat is er gebeurd?
Fabien op een dag die hij waarschijnlijk nooit zal vergeten: “Ik had nooit durven dromen wat er gebeurde op de eerste dag, in de eerste etappe. Ik naderde de eerste bocht als een 15-jarige jongen, op volle snelheid door het zand scheurend, driftend en dan huppelend de baan af. Met blind vertrouwen dacht ik, mij kan niets gebeuren. Zelfs na 20 jaar race-ervaring kan ik deze opwinding gewoon niet beheersen. Halverwege ging ik met 40 km/u over het stuur en belandde met mijn hoofd voorover in het zand. Mijn rug verstuikte op een manier die zeker niet mocht en ik gleed van een vijf meter hoge dijk af. Na tien minuten was ik weer op het pad. Ik kon nauwelijks bewegen. Het lukte me om weer op mijn fiets te stappen en over de finish te komen. Toen was het op naar medische ondersteuning. Na lang twijfelen besloot ik de tweede etappe aan te pakken. Had ik dat echt moeten doen voor een paar punten? Was het risico te hoog? Moet ik de volgende dag helemaal meedoen? Was dit hoe ik me de eerste ronde had voorgesteld? Veel vragen die onbeantwoord zullen blijven. Ik wist gewoon zeker dat ik hier ben om te rijden en ik wil mijn best doen. Het is niet omdat je struikelt dat je moet blijven liggen. Mijn motto is: geef nooit op!”
"Alleen omdat je struikelt, wil nog niet zeggen dat je moet blijven liggen. Mijn motto is: geef nooit op!”
Zondagochtend stond het definitieve einde voor Fabien vast. Geen gemakkelijke beslissing, maar absoluut de juiste, zo bleek tijdens het medisch onderzoek op dezelfde dag: breuk van een lendenwervel. Fabien was een haarbreedte verwijderd van een dwarslaesie. Van fietsen was in eerste instantie geen sprake, daar was het hele team het over eens.
Ondertussen vierde Ludo een geweldig debuut in zijn eerste EWS-race in Canyon Jersey met een 13e plaats. Joe Barnes kwam met een goed tempo binnen, maar had wat pech op de 25e plaats en Ines werd zesde in de damesrace.
Joe beschrijft zijn ras als volgt: “Ter voorbereiding volgde het ene hoogtepunt op het andere. Met elke oefenronde hadden we meer plezier in de heuvels van Chili. In de eerste etappe voelde ik me erg comfortabel op de motor en deed ik het rustig aan. Daarna was ik klaar voor de fysiek zware etappe twee, die ik op de 11e plaats eindigde. Tot nu toe zo goed. Ik was tevreden over de eerste dag en wist dat ik zondag nog beter kon. De volgende dag begon met een vloeiende, snelle en toch gemakkelijke trail die ik met heel mijn hart kon aangaan. Met een sterke verbetering klom ik op de ranglijst voor de laatste etappe. Deze etappe was toen helemaal naar mijn zin, vergelijkbaar met de trails in mijn geboorteland Schotland. Mijn enthousiasme kende geen grenzen. Nadat ik iets te hard een rotsachtige passage had genomen, verloor mijn voorband plotseling lucht. Al snel was het helemaal vlak en had ik nog de helft van de afstand te gaan. Ik heb er alles aan gedaan maar moest wat collega's laten passeren en verloor veel tijd aan de concurrentie. Wat een teleurstelling! Met de 25e plaats heb ik wat punten gespaard maar dat was niet mijn doel. Ik kan bijna niet wachten op de volgende races en ik moet onthouden: doe het rustig aan op de rotsen.
We kijken met gemengde gevoelens terug op onze reis. Het was er allemaal: totaal enthousiasme voor het fietsen op de Chileense paden, ingehouden trots op de raceresultaten en de schrik na de zware val van Fabien. Nu zijn we op weg naar huis en verzamelen we ons tot het BIKE Festival in Riva. Bedankt voor de vele beterschapswensen voor Fabien die ons al hebben bereikt. We moeten nu geduld hebben tot er verder onderzoek wordt gedaan. We hopen dat het van ons is Fab komt snel weer goed.