4:45, de wekker gaat. Ik zoek slaperig naar de uitknop en blijf daar nog tien minuten liggen. Dan moet ik opstaan. Met moeite klim ik uit mijn tent. Kort daarna ga ik ontbijten met mijn broer Sebastian. De keuze is geweldig. We vullen onze borden en mueslischalen, nemen de eerst beschikbare tafel. Een verkeerde beslissing, zo blijkt. Toen we gingen zitten, viel een horde insecten ons aan. Na een kort gevecht geven we de nederlaag toe en wisselen we van tafel. Een half uur later zijn we terug bij onze tenten om ons klaar te maken voor de race.
Ik kom helemaal niet uit de bocht. Het duurt een eeuwigheid om mijn fietskleding aan te trekken. Ook wij moeten vandaag onze koffers pakken, want vandaag gaan we voor de derde en laatste keer verhuizen. Ik probeer de rommel in mijn tent op te ruimen. Uiteindelijk stop ik bijna alles gewoon in mijn tas. Tot overmaat van ramp is de batterij in mijn lamp nu leeg. In het halfduister probeer ik mijn tandenborstel te vinden, die ik natuurlijk al heb opgeborgen. Mijn broer heeft inmiddels onze fietsen van de fietsenstalling gehaald.
Door mijn rondhangen zijn we te laat. We plakken snel het hoogteprofiel van de etappe van vandaag op de bovenbuis, leveren onze tassen in en gaan naar de start. We zijn behoorlijk ver terug in het tweede blok. Kort voor de start realiseer ik me dat ik geen zonnebrandcrème heb aangebracht - een ernstige fout. Het is nog koud en mistig, maar daar komt snel verandering in. Het is de koningsetappe van de Cape Epic van dit jaar - 110 kilometer en 2900 hoogtemeters liggen voor ons. De laatste 2 dagen proberen we het rustig aan te doen aangezien ik volledig ondergronds rijd. Helaas werkte dat niet. Vandaag gaan we vanaf het begin vol gas. We bleven bijna een uur in de kopgroep, die op dit moment nog uit zo'n 20 ploegen bestaat. Dan moet ik loslaten en Sebastian staat me op te wachten.
Zoals elke dag zijn er langs de route drie verfrissingspunten, waar je voldoende kunt eten en drinken. Ook laten we hier de ketting smeren, die loopt altijd al na een paar kilometer weer behoorlijk stroef. Dit komt door het fijne stof en de talrijke waterovergangen. Over het algemeen zijn de tracks hier erg zwaar. Er zijn bijna geen gladde passages om uit te rusten. Het feit dat we met hardtails reizen, maakt het er niet gemakkelijker op, vooral omdat onze vorken pas sinds de regenachtige derde dag dummies zijn. Een volledig zou zeker leuk zijn. Mijn hele bovenlichaam is nu helemaal uitgeput. Tijdens de afdalingen moet je op de een of andere manier proberen het stuur vast te houden. Maar ik ben zeker niet de enige hier.
Kort voor het einde van de etappe komen we loslopende koeien tegen. Natuurlijk neemt een van hen een aanloop en valt een in het rood geklede Spanjaard recht voor ons aan. De torero springt op het laatste moment vakkundig van zijn fiets voordat de koe met volle kracht op zijn fiets ramt. Verrassend genoeg blijft de laatste intact. Wraak mislukt.
Na bijna 6 uur bereiken we eindelijk de finish als 41ste en zitten voorlopig in de schaduw. De zon is rond de 35°C en er is bijna geen bos langs de hele route. Dus ik ben blij dat ik zonnebrandcrème heb gehaald bij het tweede verfrissingspunt. Na een korte tankbeurt gaan we douchen. Ik heb net de restjes van mijn lunchpakket opgeruimd. Nu ga ik eerst even liggen en dan in ieder geval de rest aanvullen van de circa 6000 kilocalorieën die we hier elke dag bij het avondeten binnenkrijgen. De laatste twee fasen zijn op papier veel gemakkelijker. Maar wie weet waar de organisatoren ons weer naartoe sturen.